Boşanma, yalnızca ebeveynler için değil; geride kalan çocuklar için de hem travma hem de belirsizlik sürecidir. Bu sürecin öncesinde ya da sonrasında çocuklarda (daha çok erkek çocuklarda) hudut, öfke, içe kapanma, ders başarısızlığı sıklıkla gözlenmektedir. Bu durumu en az hasarla atlatmak için neler yapılabilir?
1. Ayrılık süreci çocuğun yaşına uygun bir biçimde uygun üslupla anlatılmalı, bu vakit diliminde de ebeveynler birbirlerini suçlayıcı sözlerde bulunmamalıdır.
2. Çocuklar bazen bu ayrılık süreci ile ilgili kendilerini de suclama eğilimine girebilirler. Onlara bu durumun onlarla asla alakası olmadığı anlatılmalidir.
3. Anne ve baba çocuğa uygun biçimde hudut koymaya ve sevgi göstermeye devam etmelidirler. Çocuklar hudutların muhakkak olmasından hoşlanırlar.
4. Boşanmadan sonra, çocuğun hayatına sistemli halde babanın iştiraki kesinlikle sağlanmalıdır.
5. Her iki ebeveyn de meskenini ve sistemini kurmuş olmalı, çocuk için ne vakit hangi ebeveyn ile ne biçimde görüşeceği belirlenmeli ve bu çocuğa aktarılmalıdır. Bunun dışında çocuğun başına takılacak her türlü belirsizlik de (artık kiminle yaşayacağı, taşınma durumu olup olmayacağı, eski okuluna gidip gitmeyeceği vs.) Cocuga anlatılmalıdır.
Boşanan ailenin çocukları “kesinlikle” sıkıntılı ve dertli olur üzere bir söz hakikat değildir. Sureci uygun yönettiğiniz ve ebeveyn olarak uygar kaldığınız sürece sorunsuz formda atlatılacaktır.