Yeni çocuk sahibi olan ebeveynler yepisyeni bir rolle tanışmaktadır: annelik ve babalık. Klasik rollerin günden güne değişmesiyle birlikte erkekler kendi babalarını bayanlar ise kendi annelerini büsbütün model alamayacakları taze bir oluşum içinde bulunmaktadırlar.
Hamilelik ve doğumla birlikte babalık süreci başlayan erkek, çabasını büyüyen çocuğuyla birlikte devam ettirmekte ve onun hayatına katkı sağlama sorumluluğunu anneyle birlikte paylaşmaktadır. Baba kavramı alan yazında 1970’li yıllarda yer bulmaya başlasa da lakin 1990’lı yıllarda bu mevzudaki çalışmalar sürat kazanmıştır. Babalık kavramı (fatherhood), bir çocuğa biyolojik açıdan sahip olma ve bu unvanı almakla ilgili kullanılırken babalık yapma (fathering) kavramı ise çocukla ilgilenmek ve onun bakımına katılmak üzere daha çok eylemsel içerikleri sözlerde kullanılmaktadır.
Ebeveynlik, cinsiyet farklılığının ortaya çıktığı alanlardan biridir. Hali hazırda ebeveyn rollerindeki farklılığın kaynağı da cinsiyetler ortasındaki biyolojik ayrışma olarak kıymetlendirilebilir. Bu açıdan bakıldığında bayanlar uzun süren hamilelik devri ve akabinde emzirme devri yaşamaları sebebi ile çocukların ana bakıcısı olarak görülmektedir. Biyolojik ebeveynlik olarak da adlandırabilecek bu devir erkekleri çocuğun bilhassa birinci aylarında daha pasif kılmaktadır. Ancak annelik ile babalık ortasındaki farkların tek kaynağı biyolojik ayrışma değildir. Toplum ve kültür tesiri, cinsiyetler üzerinde farklı tesirler ve beklentiler yaratmaktadır. Ayrıyeten global bağlamda endüstrileşme ve kentleşme süreçleri bayan ve erkeğin hayatında kıymetli değişikliklere yol açmıştır. Aslına bakılırsa, bayanın iş gücünde yer alması erkeğin iş hayatındaki çalışma kaidelerini değiştirmedi ve babalar hala aşikâr oranda ailenin ana gelir (kazanç) kaynağı olarak görülmeye devam etmektedir. Durum bu açıdan tahlil edildiğinde, erkeklerin çalışma saatlerini düzenlemelerinin, iş hayatları ile öbür rolleri ortasında bir istikrar kurmalarının daha sıkıntı hale gelebileceği argüman edilmektedir Babalık, yeni koşullara adaptasyon ve çocuğun bakımı ile ilgili hususlarda motive olma üzerine bir hazırlık gerektirmektedir. Başka yandan, çocukla etkileşim ve onun gereksinimlerine karşılık verme hali daha özel yeteneklerle ilişkilendirilmektedir. Bu durum göz önünde bulundurulduğunda, babalığın gerektirdiği yeni duruma alışma ve yeni sorumlulukları yerine getirmede isteklilik konusunda hassas olan babaların çocuklarıyla daha başarılı alaka kurması olası olarak görünmektedir. Başka bir deyişle, baba olmak, erkeğin hayatında yeni bir gelişimsel evredir ve babalığı olumlu algılayan, bu duyguyu tatmin edici bulan babaların çocuklarıyla daha çok ilgileneceği varsayılmaktadır.
Babalar, çocuklarının hayatına çok farklı biçimlerde iştirak göstermektedirler. Kimi babalar ailesi ve çocuğu için kimi kaynakları sağlayıcı pozisyonunda iken çocuğuyla direkt doğruya etkileşime girmeleri gerektiğini düşünmemektedir. Kimi babalar ise bilhassa orta sınıf ailelerde, çalıştıkları vakit dışında kalan saatlerde çocuklarıyla muhakkak bir vakit oynasalar da çocuğun bakımı için direkt bir sorumluluk üstlenmemektedirler. Lakin son vakitlerde babalar geçmişe göre, çocukla oyun oynayarak geçirdikleri vaktin yanı sıra çocuğun bakımı üzere mevzulara da daha fazla vakit ayırmaya başlamışlardır.
Babalık konusunun bağlı olarak görülebileceği ve babalıktan memnuniyette tesirli olabilecek ana ögelerden biri de ebeveynler ortasındaki alakadır. Babanın ailedeki rolünden bağımsız olan kendi özel gereksinimleri ile büründüğü babalık rolü ortasında sağladığı ahenk kadar kıymetli bir öteki şey de eşiyle bu rollerin uygunluğu konusunda hemfikir olmasıdır. Münasebetiyle da bu ahenk gerçekleştiğinde babalık rolünün tanımlanması süreci kolaylaşacaktır. Emsal biçimde, annenin kendi anneliğini değerlendirmesi, kişiliği, tavırları ve beklentileri babanın iştirakini tabir etme seçenekleri üzerinde tesirli olabilmektedir.
Eşler ortasındaki bağlantının ve evliliğin kalitesinin ebeveynlik özelliklerini ve hasebiyle çocuğun hayatını etkilediği gözlemlenmiştir. Tıpkı anneler üzere babalar da sahip oldukları çocukları ile hayata farklı bir pencereden bakıp bu durumdan memnunluk duyabilmektedir. Aksi durumlarda babalık rollerini sergilemeleri engellendiğinde, bir erkek olarak öfke ve hayata yönelik isteksizlik üzere olumsuz hislere maruz kalabilmektedirler. Bilhassa günümüz baba-çocuk etkileşimi ele alındığında, baba figürünün çocuğun gelişimi ve çocuğun hayatına yönelik öteki olgular üzerinde tesirli olduğu bilinen bir gerçeğe dönüşmüştür.
Sevgilerimle