Koronavirüs pandemisi global çapta olağan günlük aktiviteleri kıymetli ölçüde bozdu. Pandemi nedeniyle dışarı çıkamayan, toplumsal ömürleri kısıtlanan çocuklar, bir yandan problemli internet kullanımı ile karşı karşıya kalmışken, bir yanda da uzaktan eğitim süreci ile birlikte çocuklar derslerini de online- ekran karşısında almaya başlamışlardır. Çocuklar uzaktan eğitim sırasında, derse başlamada, ders sırasında yerinde oturmada zorlanmakta, derse karşı isteksiz olabilmekte, dikkatleri dağılmakta, derse iştirakleri daha düşük olmaktadır. Uzaktan eğitimin çocuk ebeveyn münasebetlerini olumsuz etkilediği belirtilmiştir. Çocuğun vaktinde derse başlamasını sağlamak, derse iştirakini sürdürebilmek, ödevlerini takip etmek, akademik becerilerdeki farklılıklar, ebeveynlerin çocukları daha yakın takibi, ihtarın artması, denetim etme eforu, konutta öğretmen rolünü üstlenmesi bu bağ problemlerini artırmış görünmektedir. Ek olarak, pandemi süreci ve ekran karşısında fazla vakit geçirmek, aile içi çatışmalarını, bağlantı sorunlarını, problemli internet kullanımını, davranım sıkıntılarını, uyku ve yeme bozukluklarını bariz seviyede arttırmıştır. Bilhassa özel eğitim gereksinimi olan, gelişimsel sıkıntıları olan çocuklar, tüm bu süreçten daha olumsuz etkilenmektedir. Bu çocukların var olan ruhsal sıkıntıları alevlenmekte, yeni ek ruhsal sıkıntılar yaşayabilmektedirler.
Uzaktan eğitimde yaşanan zahmetleri için ebeveynlere teklifler;
Anne babalar uzaktan eğitim sırasında çocuğun dikkatinin daha kolay dağıldığını ve daha çabuk sıkıldığını bilmelidirler.
Çocuğun ferdî özelliklerine ve bu güçlü şartları göz önüne alarak beklentilerini esnek tutmalıdırlar.
Öğretmenler ile iş birliği ve irtibatlarını artırılmalı, çocuğun dersi dinlemek için motivasyonunu artırıcı çocuğa mahsus sistemler düşünmelidirler.
Onların derse başlanma, sürdürme, ödev konusunda sorumluluklarını yerine getirmek için alan bırakmakla birlikte, insiyatif çocuğa bırakıldığında, derse iştirak, sürdürme, odaklanma konusunda daha fazla sorun yaşadıklarından (uzaktan ve daha pasif oldukları bir eğitim modeli, dikkatleri daha kolay dağılıyor ve daha güç motive oluyorlar), ebeveynler çocuğun eğitiminin takipçisi olmalıdırlar. Dersin başlaması ve sonrasında ödev, özgür vakitte neler yapılacağı planlanmalı, bu planlama etabına çocuk faal katılmalıdır.
Ebeveynler uzaktan eğitimde, çocuklarına nasıl takviye olacakları konusunda zorlanabilirler. Ulusal Eğitim Bakanlığı’nın, ebeveynlere yönelik çocuklarına uzaktan eğitim dayanağını nasıl sağlayacakları konusunda “aile eğitim programları” düzenlenmesinin yararı olacaktır.
Anne ve baba çocukları ile birlikte vakit geçirme konusunda birlikte program yapmalı, onların kendi başına vakit geçirebilecekleri faaliyetler konusunda yol gösterici ve model olmalıdırlar.
