İçgüdüsel olarak göğüs, beslenmenin, hatta ömrün kendisinin kaynağı olarak hissedilir. Olağan bebek gelişiminde, “meme” içe yansıtılır ve egoda inançlı bir biçimde temel alır.. Bu, egonun çekirdeğinin oluşmasına yol açar ve tatmin edici büyüme ve gelişmenin temeli atılmış olur.
Bebeğin erken duygusal hayatı, âlâ objeyi kaybetme ve tekrar kazanma hissiyle karakterizedir. Sevgi ve nefret (eros ve thanatos) ortasındaki doğuştan gelen çatışma, güzel objelerin ve makûs objelerin içselleştirilmesine yol açar . Bu tıp bir çatışma, kişiliğin olağan zenginleşmesi ve büyümesi ve egonun güçlendirilmesi için gereklidir. Böylelikle, çatışma ve bunun üstesinden gelme gereksinimi, insan yaratıcılığının temeli olarak ortaya çıkar. Anne göğsü hem düzgün hem de makus olarak deneyimlendiğinde , içsel obje ego ile birlikte bölünür. Bu bölünme , egonun erken ahenk eksikliğinden kaynaklanır ve ilkel telaşa karşı bir savunma misyonu görür , yıkıcı ve zulmedici korkuların dağılmasını sağlar ve egonun korunması için bir düzenek sunar. Âlâ ve ülküleştirilmiş obje ortasında kıymetli bir ayrım yapılması gerekir . İdealize edilmiş bir obje ile çok derecede berbat bir obje ortasında çoklukla son derece derin bir bölünme meydana gelir.
Paranoid-Şizoid evreden Depresif Evre’ye geçiş yaşımın 2.yılının başında gerçekleşir. Düzgün Nesne’yi tesirli formda içselleştirmiş olan bebek, yıkıcı itkilerinin ve zulmedilme derdinden hayli uzaklaşacaktır. Ancak tam manasıyla bebeğin bunlardan kurtulması mümkün değildir. Lakin uygun objeyi içselleştirememiş olan bebek, haset, kıskançlık, açgözlülük hislerini içselleştirme ve bünyesel tesire nazaran farklı şiddetlerde yaşayacaktır. Haset duyan bebek, şükran duygusu geliştiremeyecek ve geleceğinde sevgi hissini tam olarak içselleştiremeyecektir. Güzel objeyi içselleştiremeyen bebek, gelecekteki hayatında tümgüçlülük, yadsıma ve en değerlisi olan bölme savunma sistemlerini epeyce sık kullanacak ve haset bu savunma düzeneklerle artacak ve bu kısırdöngü biçiminde devam edecektir.