Neden bu türlü oldu?
Ben hiçbir şey yapamadım, biraz daha çabalasaydım olurdu.
Yeteri kadar istemedim!
Onu değiştirebilirim.
Benim dediğim olacak!
Kendimi denetim edemedim…
.
.
Büyük bir yanılgıdan bahsetmek istiyorum.
Her şeyi denetim edebileceğimiz yanılgısı…
Yaşadığımız müddet boyunca, iki temel özgürlüğe sahibiz.
‘Davranma’ ve ‘Tepki Verme’.
Bir durum karşısında nasıl davranacağımız konusu tümüyle bizim tasarrufumuzdadır. Karşı tarafa nasıl bir adım atacağımız; ‘yakıp yıkan’ mı, ‘çözüm getiren’ mi olacağımız büsbütün bize kalmış. Ancak, ardından alacağımız reaksiyona de hazırlıklı olmamız gerekir. Çünkü, her özgürlük yanında sorumluluk getirir. Davranışımızın doğurduğu sonuca hazırlıklı olmamız ve sorumluluğunu kabul etmemiz değerlidir.
Diğer tarafıyla, nasıl reaksiyon vereceğimiz konusu da bize aittir. Karşıdan gelen davranışa, nasıl bir karşılığı uygun gördüğümüz kısmı da çok kıymetli. Seçeneklerimiz var. Neden diğer türlü değil de, bu türlü reaksiyon veriyoruz?..
Neden o denli değil de, bu türlü?..
Davranırken ve reaksiyon verirken denetim bizde, evet. Lakin, oburlarının davranışlarını denetim edebileceğimiz algısı çok büyük bir yanılgıdır. Bir öteki yanılgı da, ‘davranışlarımı denetim edemiyorum’ algısıdır. Bilhassa öfke idaresi konusunda, bu mevzularda net olmak değerlidir.
‘Sinirlenince gözüm hiçbir şey görmüyor.’
‘Öfkemi denetim edemiyorum!’
Bu cümleler biraz ‘davranışımın sorumluluğu bana ilişkin değil’ algısı taşır. Oysa, öfke duygusu beşere ilişkin -diğer her his gibi-, hissimizi denetim edemeyiz, o gelir ve bekler. Bizim denetimimizde olan kısım ise, öfke hissettiğimizde hissimizi şefkatle buyur etmek ve onunla ne yapabiliriz, yani, nasıl davranıp karşılık verebiliriz, bunun kararını en sağlıklı formda verebilmektir.
Sevgiler.
Psk. Burcu Oskan
