İlişkiden vazgeçmek zordur birden fazla vakit. Birine muhakkak bir müddet emek verirsin; sonra da kolay kolay çekip gidemezsin.. Yürek ister, tek başına hayatla gayret etme gücü gerektirir. Bazen koşullar o denli zordur ki! Lakin bir bakarsın, kaideleri çok daha güç olan biri çok daha kısa bir mühlet içerisinde bağından vazgeçmiştir.
Nedir kuralların zorluğu? Maddiyat, çocuk/lar, etraf?? yahut farklı bir sebep olabilir.. Pekala tıpkı koşullara sahip iki bireyden biri neden ilgisini sonlandırabiliyor?? Kişiyi daha kararlı kılan ve aldığı kararı sürdürmesini sağlayan nedir? İlgide geçirdiği müddet, kişiliği, inançları, niyetleri, kültürel yapısı yahut cinsiyeti mi… Ne dersiniz??
Süre ne kadar uzunsa alakadan vazgeçmek o kadar güç gelir beşere. Çoklukla ‘ilişkide kalınan müddet ile alakaya devam kararı’ ortasında gerçek bir orantı kurarız. Ancak gerçek TAM DA BU TÜRLÜ DEĞİLDİR. Zira çok uzun vakittir ayrılmayı düşünüyor ve karar veremiyor olabilirsin. Aslında alakayı uzatan tam olarak kendinsin. ARTIK, alakanı bitirmeyi düşündüğün BİRİNCİ VAKTİ, sonra da EN SON VAKTİ düşünmeni istiyorum. İki vakit aralığında nasıl bir fark var? Nitekim bir şeyler değiştiği için mi devam ediyorsun YOKSA vazgeçemediklerin, öbür bir sözle ÖDEYECEĞİNİ DÜŞÜNDÜĞÜN BEDELLER YÜZÜNDEN Mİ??
Yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettiğinde ne yaptığını bir düşün. Üzerini mi kapatıyorsun yahut dikkatini öbür şeylere mi veriyorsun. Bunlardan birini yapıyorsan kaçak oynuyorsun derim sana. Aslında sorun çözülmemiş, sırf ERTELENMİŞTİR. Akabinde yatırımlar giderek artar. Çocuklar, vaatler, birbirine karışan hayatlar… Bir türlü vazgeçemezsin; ‘’Ben artık 10 yılımı yatırdım’’, ‘’15 yılımı yatırdım’’, ‘’tam ben ayrılırım, benim 15 yıldır uğraştığım şeyin üzerine küt diye biri gelir oturur’’ diye diye bir 10 yıl, 20 yıl daha yatırırsın… Tam bir karar verirsin, kendini suçlamaya başlarsın ardından. ‘’elimden geleni yaptım mı acaba’’ diye.. Bir kısır döngüdür sürer gider… Elindekinden olmamak için yatırımı daima artırırsın. Ancak bir de bakmışsın, BİR GÜN HER ŞEY KÜT DİYE GİTMİŞTİR ELİNDEN YAHUT SEN BU TÜRLÜ İSTEMİŞSİNDİR BU KADAR YILDAN VE EMEKTEN SONRA.. ANLAYACAĞIN ÖDEYECEĞİNİ DÜŞÜNDÜĞÜN BEDELLER DAHA AĞIR OLMUŞTUR…
Yatırımın her geçen gün artacağını ve sonrasında sonlandırmanın daha sıkıntı olacağını daima göz gerisi edersin. ”Elalem ne der” kaygısıyla hareket edersin birçok sefer. Sahiden çoklukla beşerler tarafından onaylanmak ve diğerlerine kendimizi beğendirmek telaşı içindeyiz. Halbu ki ne sorunu yaşarken ne de sonrasında o şahıslar olur etrafımızda. Pekala neyin telaşıdır bu? Yani oburlarının onayı olmasa ne olur? Başarısızlık?? ‘İlişkiyi düzgün yönetemeyen bir kişi olmak’ mıdır bunun manası, yoksa hayatta her şeyin düzgün olmasına itina gösteren yahut kusur yapmaya tahammülü olmayan MÜKEMMELİYETÇİ BİR KİŞİLİK YAPIN olabilir mi? Yoksa ‘boşanmış bir bayan yahut ‘boşanmış bir erkek’ olmak üzere KENDİNE YAPIŞTIRDIĞIN ETİKETLERE mi takılıyorsun?
”Ya oburunu bulamazsam”, ”Ben birini bulamayacağım” gibi NİYETLERİN de olabilir. Korkulu, duygusal iniş çıkışları olan yahut hassas bir kişiliğe sahip olabilirsin ve bu durum ilgine olumsuz yansıyabilir. Kendin üzere olmakta zorlanırsın mesela. Örneğin, bir sorun çıkmasın diye olağanda yapmayacağın şeyleri yapar, daha temkinli yaklaşırsın yahut çabucak her şey olsun bitsin istersin. Nedir bu tez? Sonuç odaklı olduğunu ve bir türlü yaşadığın anın YANİ SÜRECİN tadını çıkaramadığını söyleyebilirim sana. Daha evvel ki alakalarını, yaşantılarını, yaptığın yanlışları vs. süzgeçten geçirmeden hareket edersin. Seni hızlandıranın ASIL OLARAK kanıların ve kişilik yapın olduğunun farkında olmadan (Kaldı ki, bu türlü bir farkındalığa ulaşmak için çoklukla bir terapi süreci gerekir!!!)… YA çok da içine sinmeyen bir şahısla birlikte olmaya devam edersin YA DA görünüşte içine siniyor üzeredir; lakin verdiğin odunların ve vaatlerin haddi hesabı yoktur. Kendinden ödün verir durursun farkında olarak yahut olmayarak. Ekseriyetle de farkında değilsindir seni bu türlü olmaya zorlayan duyarlılıklarının. YETERSİZLİK, KUSURLULUK, BAŞARISIZLIK vb. İNANIŞLARIN her fırsatta yüreğine oturur ve seni kimi davranışlara sevk eder. Verdiğin ödünler arttığında, ‘kendin üzere olamadığın yahut karşısındaki kişi tarafından beğenilmeyen bir ilişki’ içerisinde buluverirsin kendini. O vakit geldiğinde ise bağlantıdan vaz geçmek emin ol daha güç olur senin için…
Sen bunlarla uğraşırken ömür akıp sarfiyat. Bir de bakmışsın evvelden ehemmiyet verdiğin şeyler kıymetini yitirmiş ve sen vaktinde yapamadıklarından ötürü pişmansın. İşin daha da değişik tarafı vaktinde taktığın, onay almak istediğin şahıslar var ya hani. Ya şuan çevrende değiller ya da onların da hayat görüşleri değişmiş.. Derin bir kızgınlık, hayal kırıklığı, pişmanlık yahut hüzün yaşarsın… Lakin son pişmanlık yarar etmez, olan olmuş ve vakit akıp gitmiştir…
Bu cüreti gösterenler daima memnun mudur pekala? Bu hususta net bir yorum yapmak çok mümkün değildir. Zira bazen yaşayıp görmek gerekir yoksa falcıdan bir farkımız kalmaz. ANCAK ŞUNU SÖYLEYEBİLİRİM Kİ; bazen bitişler yeni başlangıçlara vesile olur ve vazgeçemediğiniz yahut ödemekten korktuğumuz bedeller ileride daha ağır bedelleri ödememizi engelleyebilir. Öbür taraftan, acıya katlanabilmek ve zorluklarla çaba edebilmenin ömrün içinde olması gereken ve kişiyi olgunlaştıran bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Zorlukla gayret ettikçe kendini daha güçlü ve yavuz hisseder; bir de bunun gururunu yaşarsın.
AMA YENİDEN DE İLGİNE SON VERMEDEN EVVEL ÇABUK ETME VE UYGUNCA DÜŞÜN DERİM…