İsmi berbata çıkmış bir his, öfke…
Sıklıkla ziyanlı, yıkıcı ve olumsuz algılanıyor ve etiketleniyor. Bazen de bir kişilik özelliği üzere görülüyor. Meğer öfke yalnızca bir his. Tıpkı sevinç, keder, tasa, endişe üzere. Tüm hisler üzere öfkeyi de, bir şey olduğunda hissediyoruz ve sonra geçiyor. Bu yüzden öfke de tüm hisler kadar doğal, olağan, olması gereken ve beklendik.
Pekala neden ismi berbata çıkmış öfkenin ?
Öfkeyi denetim edememek birçoğumuzda bağırıp çağırma, küfür ya da hakaret etme, saldırganlık gösterme üzere davranışlarla tanımlanıyor olsa da içeriği düşündüğümüzden daha geniştir. Öfke patlaması yaşanmadığında bile öfke duygusu yaşamak kişiyi sıklıkla rahatsız eder baş, mide ve kas ağrılarına sebep olabilir.
İşte bu noktada öfke denetimi konusunda sorun yaşayan çabucak hemen herkes bilir ki klasik usuller (10’a kadar saymak vb.) işe yaramaz. Öfke ağır biçimde yaşandığında denetimi güçleşir. Denetim edilemeyen, bastırılan öfke de, depresyona ve dert bozukluklarına sebep olur. Psikoterapi de yapılan terapötik görüşmelerle kişiyi öfkeye götüren, öfkenin şiddetini artıran zihinsel süreçler üzerine çalışarak, asıl sebepleri fark edilmeye, isimlendirilme ile birlikte, kişinin öfke hissini daha az sıklıkta ve yoğunlukta yaşamasını, kızgınlık hissini uygun formda söz edebilmesi hedeflenmektedir.
Takviye almaya başlamayı zorlaştıran en kıymetli konu ise sıklıkla sorunun tahliline ait duyulan ümitsizliktir, bir çok kişi öfkeyi kalıtsal değiştirilmesi imkansız bir şey üzere görür. Lakin durum gerçekte bu türlü değildir. Öfke sözü öğrenilmiş bir şeydir ve farklı tabir biçimleri de öğrenilebilir.