Her bir başlangıç yeni bir seyahate çıkmaktır ve yola çıkmak her vakit kolay da olmayabilir. Birinci sefer terapiye geleceklerin bir birden fazla sürece hakim değildir ve birçok birey artık yaşadığı zorlukla çaba edemediği anda bir korkuyla gelir başında onlarca soru işareti ve belirsizlikle. Daha evvel yardım almış bireylerde gerilim ile gelebilirler. Hiç bilmediği bir bireye hayatına dair her şeyi anlatmak üzere geldiğini düşünürsek olağan bir gerilim olduğunu düşünüyorum.
Terapi seyahatinin başları iki tarafında birbirini ölçüp tarttığı bir süreçtir. Yardım alan kişi için en değerli şeylerden biri inançtır. ‘Acaba anlaşılacak mıyım?’ süreci vakitle içsel bir ‘Güveniyorum’a dönüştüğünde süreç başlayacaktır ki bu süreç herkeste farklılık gösterir. Münasebet kurmak anlamaya uğraş eden bir yardım verenle mümkündür. “Anlamaya uğraş eden “ diyorum zira kimse kimseyi tam manasıyla anlayamaz. Yalnızca anlamaya çalışır. Kimse kimseye objektif olamaz. Sizin anlattığınız şey ile karşı tarafın duyduğu şey birden fazla vakit farklıdır. Herkes kendi sübjektifliğiyle dünyayı kıymetlendirir. Yardım eden kişi sübjektifliğinden mümkün olduğunca arınarak yaklaştığı için arkadaş ortamından farklı bir yer, bir sağaltım alanıdır o oda.
Değişim için ülkemizin yaygın kalıplaşmış inançları vardır. Bu saatten sonra değişir miyim, bu benim karakterim yahut mizacım, insan yedisinde neyse yetmişinde de odur, bu türlü gelmiş bu türlü geçer, birinin bana yardımcı olacağını düşünmüyorum vb. birçok telaffuzla karşılaşıyorum. Öfkeli olmak, mükemmeliyetçi haller sergilemek, hüzünlü olmak bir mizaç yahut karakter özelliği değil çözülmemiş problemlerin sonuçlarıdır. Bu telaffuzlar bir dirençtir. (daha sonraki paylaşımlarımda bu hususa değineceğim).
En çok karşılaştığım şeylerden birisi de süratlice tahlile ulaşmak isteyenlerdir. Bu nedenle ülkemizde ve dünyada psikiyatrik yardım ve ilaç kullanımı katlanarak artıyor. Keza ferdî gelişim kitapları yahut görüntülerine da talep bir epey arttı. Elbette ilacın gerekli olduğu durumlar olduğu üzere şahsî gelişim ile ilgili şeyler okuyup, dinlenildiğinde kişiyi motive eden tarafları olabilir. Lakin kalıcı bir güzelleşme için kâfi değildir. Bir saatten sonra o motive eden kitaplar yahut konuşmaların karşılığında aksiyona geçemeyen yahut kısa müddetliğine hareket halinde bulunan kişi yahut ilaç kullanımının karşılığında hala olumsuz hisler yaşayan kişinin ümitsizliğe sürüklenmesi epeyce yüksektir. Bireylerin kimileri acıyla temas etmek yerine bir ömür uzunluğu sorunlarla yüzleşmeden yaşlanmayı tercih ederler. Bir şey yapmama hali bir şey yapma halinden daha büyük bir efor olduğunu fark edemez bu bireyler. Gerçek olan şey rahatsızlık veren şey her ne ise onunla temas etmektir. Karanlıktan korkan biri ışığı açmak yerine karanlıktaki kendine, ne yaşadığına, hislerine, kanılarına ve vücuduna odaklanması gerekir.
Sanıldığının bilakis değişim her vakit mümkündür. Çabucak sonuca ulaşmak isteyenler duymaktan hoşnut olmasa da doğrusu şudur: Tamir etmediğin şey tekrar eder( tamirden kastım düzeltmek değil anlamlandırmaya uğraş edip farkında olarak yaşamak) Değişim süratli olmaz, değişim sancılıdır ancak değişim her vakit mümkündür.
Not: Bu sürece vakit biçen bir yardım veren varsa kişinin yavaşça uzaklaşması gerekir. Süratlice gelen değişim süratlice değişir. Bunun büyüsünü kapılmamak süreci sağlıklı kılar. Zorlanan herkesi değişmek için niyet etmeye davet ediyorum.
“Acı çeken dostuna dinlenmesi için yer göster. Lakin dikkat et, yatak sert olsun.”
Nietzsche-Ağladığında