“Semptom”a dair tıpkı beşere dair her mevzuda olduğu üzere öznel tecrübenin değerine değinmek isterim:
Benim semptomum ile ötekinin semptomu hiçbir vakit birebir değildir ve olamaz da. İkimiz de dışarıdan bakıldığında tıpkı formda semptom gösteriyor olabiliriz. Mesela; meskenden çıkmadan evvel ikimiz de “ocağı kapattım mı acaba” diye 5 sefer denetim ediyor olabiliriz. Lakin bunun ikimiz için de manası birebir değil; hatta benim semptomumun bendeki manası bile vakit içerisinde değişim gösterebilir.
Semptomun neye hizmet ettiği, nereden geldiği çok bireye özeldir. Tam da bu yüzden, insan varlığı kelam konusu olduğunda teorilerin bir adım geride durması gerekiyor bana nazaran.
Elbette insanı açıklamak ve manalandırmak için birden fazla duruma birçok vakit uyan harika ve epey dengeli teoriler var; ki onlara gereksinimimiz da var. Ayaklarının sağlam basabileceği bir yer gereksinimi bu belgisiz dünyada insanın en kıymetli gereksinimlerinden biri.
Fakat sırf onlara güvenip insan üzere hayli öznel bir varlığı objektif bir yerden açıklamaya giriştiğimiz noktada o insanın öznelliğine dair birçok şeyi gözden kaçırma riski ile karşı karşıya kalırız. İnsanı modüllere bölerek, bizim teorimize uyabilecek yerleri ön plana çıkarıp öteki kesimleri bir kenara itebiliriz ve artık problem karşıdaki insan olmaktan çıkar bu türlü yaptığımızda; sıkıntı bizim teorimizin kanıtlanma gayreti haline dönüşür.
Her insan bambaşka bir dünyadır ve bir insanı hakikaten anlamak istiyorsak tüm bildiklerimizi paranteze alıp orijinal bir dünyaya doğuyormuş üzere bir merakla keşfetmeye başlamamız gerekir o insanın dünyasını.
Son olarak Lacan’ın semptoma dair görüşleri ile noktalamak istiyorum yazımı:
“…semptom her vakit çok manalıdır, üst üste binmiştir, çok belirlenmiştir ve özcesi, tam olarak imgelerin düşlerde inşa edildiği üzere inşa edilmiştir. Burada simgelerin bir ortaya gelmesi üst üste binmesi kelam mevzusudur, bu ise tonu, yapısı, cinasları, ritimleri, tınısı başka farklı değerli olan şiirsel bir cümle kadar karmaşıktır. Her şey değişik seviyelerde vuku bulur ve lisanın nizamını ve düzlemini andırır.” Jacques Lacan – Baba-nın Adları
