Son vakitlerde seanslarda da çokça konuştuğumuz şartsız sevgi kavramı ömrün birinci dakikalarından itibaren hayatımızda varlığını sürdürüyor. Kurduğumuz birinci ilgi anne çocuk bağı ve ailede aldığımız kabul, şartsız sevgi görmemiz bizi öz-şefkat noktasında da geliştiriyor. Kendimizi zalimce eleştirirken varolan his, yanlışa olan hassasiyetimiz yetersizlik üzere hisleri tetiklemektedir. Ailemizin bilhassa ebeveynlerin güzel çocuk makûs çocuk kavramını ortadan kaldırarak büsbütün koşulsuzca sevgisini çocuğa yansıtması bütün bu hislerin önüne geçmektedir.
Derslerinde başarılı olursan seni çok severiz şayet başarısız olursan sevmeyiz yahut bu türlü giyinirsen seni sevmem üzere tabirlerle yetiştirilen çocuklar yetişkinlikte o tatmadıkları şartsız sevginin eksikliğiyle ikili alakalarda ruhsal zahmet yaşayabiliyorlar. Öz-şefkat geliştirilemediği için bu durum da içinden çıkılmaz bir hal alabiliyor. Bireyler kurdukları duygusal bağlantılarda karşıdakini büsbütün kabul etmek yerine değiştirmeye kendi istediği üzere yönlendirmeye çalışıyor. Paylaşılan sevgiyi kişinin bu değişimi sağlayarak elde edeceği bildirisi iletiliyor.
“Birbirinize olan sevginiz paylaşılan şahsî değerinizdir ve vakitle değişmeyecektir. Sizler, kendiniz ve geleceğiniz için daha yeterli bir kişi olma yolunda çalışırken, şartsız sevgi sizi bir ortaya getiren şeydir. Kendi hayatınızın olması,yalnız vakit geçirmek, ferdî amaçlarınıza ulaşmak ve keyifli yaşamak özgürlüktür. Ve lakin kendinizi tanıyıp sevdiğinizde, bir diğerini şartsız olarak sevebilirsiniz”.
Lütfen şartsız sevmeyi karşımızdakini her şeyiyle olduğu üzere kabul etmeyi öğrenelim. Bilhassa çocuklarımızı ve partnerimizi sevelim lütfen çok sevelim ve kabul edelim..