Hayatlarımıza birinci sefer çocukluk çağında giren endişe duygusu o dönemlerden itibaren gelişimin doğal bir parçası olarak ortaya çıkıp, tekrar gelişim dönemlerine uygun objelerle ilişkili olup vakitle kaybolmaktadır.
İç güdüsel olarak ise her yaş kümesinde insanın yaşadığı beklenmeyen yahut bilinmeyenden korkma durumu ise tekrar doğal ve gözetici bir düzeneğin başlatıcı öğesi üzere düşünülebilir.
Fakat aşikâr bir düzeyde korkulan durum yahut objeye ilişkin gerçekçi olmayan ve denetim edilemez tasavvurlara ilerleyen bir sürece girilirse, vücutta bir dizi fizyolojik sistem aktive olur ve bunun bir sonucu olarak kaygının bedensel belirtileri de yaşanmaya başlanır. Baskı hissi, nefesin daralıyor üzere olması, çarpıntı, el ayaklarda terleme, yüzde sıcak basması üzere bir dizi belirti yaşamı kısıtlamaya başlar. Mide-barsak sistemi, mesane sisteminde daha süratli çalışmayla sürekli tuvalete gitme gereksinimi hissedilir.
Dehşet ve heyecan aslında vücutta benzeri düzenekleri tetiklediğinden misal yakınmalar görülür ancak farklı olarak kaygı duygusu kaçınmayı da beraberinde getirdiğinden yavaş yavaş yaşamın o alanından uzaklaşma başlar.
Tüm bu belirtileri görmezden gelseniz de bir noktadan sonra yaşamdan keyif aldığınız alanların sınırlandığını, endişeniz nedeniyle daha çekingen daha huzursuz daha endişeli bir yapıya büründüğünüzü farkedersiniz.
Bu noktadan sonra en doğru yaklaşım, birinci olarak endişeyi tanımlamak ve kontrolü yine ele geçirmek için harekete geçmektir.
Sonrasında bu durumun gerçeği ne kadar yansıttığını tahlil etmeye çalışıp bir uzman rehberliğinde hissin kaynağına yönelik altta yatan mümkün başka durumlara da çözüm aramak gerekir.