Affetmek, artık ya da geçmişte yaşadıklarımızı, kendimizi, olayları, öbür insanları affetmek ve artık sırtımızda bir yük, kambur olarak taşımamak çok kıymetlidir.
Çünkü tüm olumsuz hisler (kin, nefret, kıskançlık, hüzün, öfke…) ve fikirler (istenmediğini, dışlandığını düşünme, intikam planları yapma…) bizi yorar, yıpratır ve gerilime girip sıhhatimizi kaybetmemize sebep olabilir.
“Babamı asla affetmeyeceğim! Çocukken bana ve bütün aileye makus davrandı. Şu an ne kadar olumsuzluk varsa hayatımızda, onun yüzünden!”
“Şimdiki aklım olsaydı okurdum. Bu saatten sonra başımı duvarlara vuruyorum lakin, nafile!”
“Kardeşten öte bilip bütün imza yetkilerimi vermiştim. Yurtdışına iş için fuara gittim. Döndüğümde hiçbir şeyim yoktu, bütün mal varlığım, dostum, onca yılım… Yurtdışına kaçmış. Hakkımı da arayamadım ki, her şey yasal. Bununla nasıl yaşayacağım!”
Örnekler bizim devlet hastanelerindeki sarı odalardan…
“Hadi affedeyim de, kolay mı! Ya çektiklerim ne olacak!” diyebilirsiniz.
Bir sorun olduğunda evvel tahlil bulabiliyor muyuz bakabiliriz, çözemezsek farklı yollar deneyebiliriz, -Akıl akıldan üstündür- birilerine danışabiliriz… (Yukarıdaki bir örnekte, dolandırılan adam bunların hepsini yapmıştı mesela ve tahlil bulamamıştı.)
Tarafsız bir gözle olayları değerlendirmeye çalışmak, empati kurmak (“Babamın babası da ona makus davranmış. Artık çok pişman aslında.” diyebilmek mesela.), giden vakti ve kayıpları telafi edemeyeğimizi bilmek, bundan sonrası için dersler çıkarmak, gelecek için umut etmek, hayal kurmak, planlar yapmak ve bunlar için çabalamak…
Bütün yaşadıklarımızın toplamı bizi biz yapıyor. Tahminen kıymet görmeyip kıymet vermeyi, haksızlığa uğrayıp hak yememeyi öğreneceğiz.
Sonuçta, yaşanan her neyse üstesinden gelmek için çabalamamız ve olumsuz hislerin bize ziyan vermemesi için fikir biçimimizi değiştirmemiz gerekiyor. Affetmek de bunun bir modülü. Umarım hepimiz bu barış mutabakatını imzalayıp uyabiliriz