Umut kendimize nazaran yeterli, hoş olan bir şeye, onun olacağına, düzgün gideceğine inanmak ve buna güvenmektir. Daha çok gelecek için kullandığımız bir kavramdır.
Ve ümitsizlik… Tez pozisyon
Belirsizlik, gerilime sebep olan en değerli etkenlerdendir. Bu bir de şimdideki aksilikle birleşirse, kişilik özelliklerimizle birlikte ümitsizliğe kapılmamıza sebep olabilir.
Tabii, herkes benim üzere Pollyanna’nın Adana Şubesi değil Latife bir yana, ben çocukken annem çalıştığı için, okulla birlikte kardeşlerin bakımı ve mesken işi de bana kalıyordu. Bir sorun oldu ve ben çözemedim diyelim, evvel gözyaşım bitene kadar ağlar, sonra bir tahlil bulup kalkar yapardım. Pollyanna kolay olunmuyor yani (Terapist, danışanın işine yarayacak ortak yaşantısını paylaşabilir, evet )
Geleceğin ne getireceğini, hatta gelip gelmeyeceğini hiçbirimiz bilemeyiz. Yarın var mı bizim için… Fakat gelecekse şayet, bunun nasıl olacağını tek başımıza biz belirleyemeyiz.
Bize düşen, her ne yapıyorsak en güzel formda yapmaya çalışmak ve sonucun olumlu, yeterli, hoş olacağını ummaktır.
Umutsuzluk insanı depresyona, sonrasında intihara sürükleyebilir. Tezimin bütün literatür taramasının özeti… Yani ümitsizlik daima bir hale geldiğinde, insanı öldürebilir. Yaşıyorsa da yaşadığından keyif alamaz hale getirebilir.
“Karanlığa küfredeceğine bir mum yak.” diyen Konfüçyüs’ü dinlemeliyiz bence.
“Bizim kapımız ümitsizlik kapısı değil!” (Mevlana’nın kelamı değilmiş…)