Henüz biz dünyaya gelmeden biyolojik cinsiyetimize dair kestirimlerde bulunuluyor. Tabiri caizse “doğmamış bebeğe don biçiliyor.” Kız bebek ise “pembe, erkek bebek ise mavi” kıyafetler alınıyor. Yani daha biz dünyaya gözlerimizi açmadan “toplumsal beklentiler, cinsiyet kavramı üzerinden şekilleniyor.” Evvel pembe kızların rengidir, sen erkeksin giymemelisini öğretiyorlar çocuklara. Sonra “sünnet töreni” ismi altında bir deri modülünü kesmeyi büyük bir olay üzere kutlayarak erkekliği abartarak yasallaştırıyorlar kendilerince. Meğer kız çocukları regl olduklarında bir merasim,kutlama vb. şeyler yapmak bir yana dursun söyleyemiyorlar bile regl olduklarını. İşte bu türlü böyle yerleşiyor zihinlerimize bayan ve erkek olmak, toplumun bizden beklentileri. Erkekler ağlamaz diye bir müzik var mesela. “Karı üzere ağlama, elinin hamuruyla erkek işine karışma” üzere cümlelerle “kadın ve erkek” olmakla alakalı beklentiler sözcüklerle kazınıyor zihinlerimize. Hislerini belirli edebilmek daha da zorlaşıyor bir erkek için. Zira içine doğduğu toplum ona öğretti ki “zayıflıktır” bu. Biraz da bayan olmakla ilgilidir. Bayanlar ağlayabilirler, zayıf hissedebilirler lakin “adam dediğin” bunları yapmamalıdır. Bu alt yapı ile yetiştirdiğimiz çocuklar, yetişkin bireyler olduklarında, hislerini tabir etme noktasında önemli manada sorun yaşıyorlar. Partnerlerine sevgi kırıntısı bırakır üzere gösteremiyorlar hislerini. Sevmediğinden değil aslında, hislerini söz etmek noktasında “erkeklikten” uzaklaşmış olmak istemediğinden. Ona daha dünyaya gelmeden biçtiğimiz “erkekler ağlamaz” kaftanı yüzünden. Yetiştirdiğimiz çocuklar bizim birer kopyamızdır. Yani aslında ortaya çıkan eser bizim bir üst versiyonumuzdur. Kültürel transfer ile kültürel mirasımızı gelecek jenerasyonlara aktarırken, bizden evvelki kuşağın bize aktardıkları tıpkı kalmasa da çok büyük bir değişime uğrayamaz. Zira kültür bağlamında değişimi sağlamak, kitlesel olduğu için epey zordur. Fakat daha farkındalıkla yaklaşarak değişimi evvel kendi içimizde sağlayabiliriz. Böylelikle yetiştireceğimiz çocuklar için de, bize empoze edilmiş cinsiyet kalıpları üzerinden değil, ülküye yakın bir yerden taşıdığı cinsiyet kimliğini betimleyebiliriz. Zira aslında bayan ve erkek her iki cinsiyette, kendi olabilme potansiyeline sahip ve yalnızca bunu fark etmeye gereksinim var. İnsan kendi kazanımı olmayan, ona bahşedilmiş şeyler üzerinden ayrıcalık yapmayı bıraktığında daha farkındalıklı bir hayat mümkün.